Jakie są objawy bulimii i kryteria rozpoznania tej choroby?

Bulimia to poważne zaburzenie psychiczne. Zasadnicze objawy bulimii to objadanie się i kompensacyjne zachowania. Lecząc żarłoczność psychiczną należy pamiętać też o objawach będących powikłaniami różnych zachowań kompensacyjnych.

Bulimia to schorzenie psychiczne, które daje bardzo charakterystyczne objawy. Inne określenie bulimii to żarłoczność psychiczna. Po raz pierwszy określenie bulimia zostało wprowadzone przez Galena – jednego z najznakomitszych lekarzy starożytnych. Bulimia występuje przede wszystkim u młodych kobiet, rzadziej u mężczyzn, a średni wiek zachorowania do około 20. roku życia. Objawy bulimii to przede wszystkim żarłoczne jedzenie i zachowania kompensacyjne mające na celu obniżenie masy ciała.

Bulimia – czym jest? Objawy bulimii

Bulimia jest zaburzeniem psychicznym polegającym na koncentrowaniu swojego życia na jedzeniu. Osoba chora na bulimię kontroluje masę ciała, przy czym okresowo ma napady żarłoczności (niekontrolowanego objadania się). Po nich stara się zapobiec skutkom swojej słabości. Bulimię dzieli się na dwa typy, biorąc pod uwagę objawy, a dokładnie zachowania po przejedzeniu. Pierwszy to typ przeczyszczający – osoba z bulimią po najedzeniu się prowokuje wymioty. Czasami pomaga sobie innymi środkami – lekami moczopędnymi i przeczyszczającymi. Inny typ bulimii objawia się stosowaniem ścisłej diety czy całkowitej głodówki albo innymi zachowaniami, np. nadmiernym wysiłkiem fizycznym, by stracić spożyte kalorie.

Czy to jedyne objawy bulimii? Bulimia jest niebezpieczna dlatego, że poprzez tego typu zachowania dochodzi do znacznego rozchwiania równowagi organizmu. Dochodzi do powstania zaburzeń wodno-elektrolitowych, niedoborów witaminowych, a to z kolei wywołuje kolejne objawy związane z układem krążenia, układem nerwowym czy pokarmowym. Prowokowanie wymiotów staje się czynnikiem spustowym dla reakcji zapalnych w obrębie przełyku, gardła i jamy ustnej. Zwiększa się ryzyko próchnicy. W wyniku nadmiernego przyjmowania leków przeczyszczających możliwe jest nawet doprowadzenie do niedrożności porażennej jelit. Ze względu na znaczne wahania wagi zwiększa się ryzyko powstawania rozstępów na skórze. Bulimia daje ponadto takie objawy i skutki jak biegunka, zaparcia, bóle głowy. Dla bulimii charakterystyczne są również objawy psychiczne, jak zaburzenia osobowości, objawy lękowe, depresyjne, zwiększona skłonność do uzależnień.

Pierwsze objawy bulimii

Początkowo chorzy na bulimię ukrywają przed najbliższymi epizody przejadania się, a przede wszystkim kompulsywne zachowania. Nikt z najbliższych nie wie o stosowaniu przez nie środków przeczyszczających czy moczopędnych. Często jedzą pokarmy w ukryciu, a środki przeczyszczające ukrywają. Objawy przejadania się to nie tylko zjedzenie zbyt dużej porcji, ale także mieszanie różnych smaków, jedzenie ponad możliwości. W takich sytuacjach często dochodzi do poczucia winy, bezsilności, przekonania o braku kontroli nad własnym życiem. Napady kompensacyjnych zachowań pojawiają się niemal od razu po napadzie obżarstwa. Towarzyszy temu znacznie obniżony nastrój, pretensje do siebie. Narasta lęk przed tym, by zjedzony posiłek nie przyczynił się do wzrostu masy ciała. Najbliżsi mogą dostrzec u chorego wtedy nadmierną labilność emocjonalną, smutek, zwiększoną drażliwość.

Objawy bulimii a kryteria rozpoznania

By rozpoznać bulimię, konieczne jest stwierdzenie następujących objawów u chorego:

• skupienie wokół odżywiania, okresowe napady żarłoczności, przekraczające nawet kilkukrotnie normalne porcje;
• działania kompensacyjne zapobiegające tuczącym skutkom pokarmu;
• obawa przed otyłością, wytyczanie granicy wagi poniżej normy.

Ponadto w rozpoznaniu bulimii epizody objadania się zdarzają się co najmniej dwa razy w tygodniu przez 3 miesiące. Jednorazowy incydent obżarstwa i kompensacyjnego treningu nie jest absolutnie objawem bulimii.

Co zrobić, gdy pojawią się objawy bulimii u najbliższej osoby?

Niestety najbliżsi z otoczenia chorego długo mogą nie zdawać sobie sprawy, że dana osoba ma problem z odżywianiem. Jeśli jednak uda im się to dostrzec, konieczne jest wsparcie i nakłonienie do kontaktu ze specjalistą. Sam chory, mimo zapewnień, rzadko kiedy daje radę samemu zmierzyć się z problemem. Bulimia jest zaburzeniem psychicznym. Nie wystarczą więc chęci. Konieczne jest wsparcie specjalisty. Właściwe rozpoznanie i ewentualne znalezienie potencjalnej przyczyny problemu również leży w gestii psychiatry. Leczenie obejmuje psychoedukację, psychoterapię, a także farmakoterapię.