Bezmocz to choroba układu moczowego. Czym grozi?

O bezmoczu mówi się, gdy osoba dorosła w ciągu doby wydala mniej niż 100 ml moczu. Jest to dość poważna dolegliwość, która może świadczyć o problemach z nerkami, ale nie tylko. Jakie są przyczyny bezmoczu? Jak leczy się jego objawy? Czy w każdym przypadku konieczna jest wizyta u lekarza, czy wystarczą domowe sposoby?

Kiedy mówi się o bezmoczu?

Bezmocz, nazywany także anurią, to dolegliwość świadcząca o zaburzeniu pracy układu moczowego. Uznaje się, że pacjent się z nią zmaga, jeśli w ciągu doby oddaje mniej niż 100 ml moczu, gdzie zdrowy człowiek powinien oddawać od 600 ml do nawet 2500 ml. Problem ten jest bardzo groźny i może doprowadzić do zatrucia całego organizmu, ponieważ z moczem wydalane są także toksyny.

Przyczyny bezmoczu 

Bezmocz zazwyczaj spowodowany jest: 

• przewlekłą chorobą nerek, 
• ostrym uszkodzeniem nerek.

W przypadku przewlekłej choroby nerek pacjent zazwyczaj ma zaburzoną pracę tego narządu lub jest on nieprawidłowo zbudowany. Dysfunkcja nerek w tym przypadku może być spowodowana przez: 

• kłębuszkowe zapalenie nerek, 
• wielotorbielowość nerek, 
• nefropatię cukrzycową.

Bezmocz – jak zdiagnozować chorobę? 

Gdy zauważysz, że twój organizm wydala dużo mniej moczu niż normalnie, konieczna jest pilna wizyta u lekarza. Specjalista zleci wykonanie badania moczu oraz krwi, dzięki którym będzie w stanie sprawdzić, czy nerki pracują prawidłowo. Zaleca się też zrobienie RTG lub USG, by obrazowo sprawdzić cały układ moczowy.

Hospitalizacja pacjenta z bezmoczem

Bezmocz wymaga hospitalizacji i to jak najszybszej. Schorzenie to jest bardzo niebezpieczne, ponieważ może doprowadzić do zatrucia niewydalonymi produktami przemiany materii. Podczas pobytu w szpitalu pacjent zazwyczaj jest cewnikowany, niekiedy wykonuje się nakłucie nadłonowe.  

Kluczowe jest tutaj ustalenie przyczyny problemów z nerkami. Czasem wystarczy podanie choremu odpowiednich leków i nawadnianie go, jednak niekiedy konieczna jest dializoterapia oraz transfuzja krwi. Ważne jest, by pacjent zmagający się z bezmoczem: 

• codziennie sprawdzał, ile płynów wypił oraz ile wydalił, 
• stosował zalecane leki, których dawka jest dostosowana do stopnia niewydolności nerek, 
• ważył się minimum raz dziennie, 
• zadbał o właściwą dietę zaleconą przez lekarza, 
• regularnie wykonywał morfologię krwi w celu ustalenia stężenia kreatyniny, potasu, mocznika, sodu oraz wapnia. 

Jeśli bezmocz jest spowodowany ostrym uszkodzeniem nerek, należy podjąć natychmiastowe leczenie. Najczęściej konieczna jest też transfuzja krwi i podawanie płynów dożylnie. Lekarz może zalecić także stosowanie sterydów oraz antybiotyków, które mają usuwać toksyny z organizmu. 

Śmiertelność w przypadku bezmoczu sięga nawet 50%, dlatego tak ważne jest, by jak najszybciej znaleźć się pod opieką specjalisty, który podejmie odpowiednie leczenie. Najbardziej narażone są osoby starsze oraz zmagające się z innymi schorzeniami, np. niewydolnością serca lub niewydolnością oddechową.  

Należy mieć na uwadze, że bezmocz nie jest bezpośrednim powodem zgonu pacjenta, przyczyną śmierci są związane z nim infekcje i zaburzenia jonowe. Osoby, które miały bezmocz z powodu ostrego uszkodzenia nerek, bardzo często zmagają się później z różnymi powikłaniami.

Bibliografia: 

1. Jakubowska-Winecka A., Grenda R., Przewlekłe choroby nerek, PZWL, Warszawa 2008.
2. Więcek A., Nieszporek T., Choroby nerek. Kompedium, PZWL, Warszawa 2019.
3. Zogheib S., Przewlekła choroba nerek. Leczenie dietą, Zwierciadło, Warszawa 2021.