Choroba Beri-Beri – jakie są jej objawy i jakie niesie konsekwencje?

Choroba Beri-Beri to skrajna forma awitaminozy wywołanej niedoborem witaminy B1 w naszych organizmach. Jak się objawia i jakie są metody leczenia?

Choroba Beri-Beri i witamina B1

Witamina B1 – tiamina, bierze udział w oddychaniu tkankowym, przemianie węglowodanów i w rozkładaniu glukozy (w organizmie nie odkłada się kwas pirogronowy, jego nadmiar prowadzi do uszkodzenia tkanek, komórek nerwowych i niektórych mięśni).

Tiamina wpływa na działanie układu odpornościowego, układu nerwowego oraz sercowo-naczyniowego. Wykazuje się właściwościami antyoksydacyjnymi, współuczestniczy w procesach metabolicznych, pomaga w przypadku gojenia się ran i uśmierzania bólu.

Choroba Beri-Beri – jakie są przyczyny jej występowania?

Choroba znana była już w starożytności, w szczególności na terenie Azji, gdzie w dużych ilościach spożywano biały ryż (pozbawiony jest niektórych właściwości odżywczych). Długo uważano, że jest to choroba śmiertelna. Dopiero XX wiek przyniósł wyodrębnienie witaminy B1, zapobiegające tej chorobie.

Dobrze zbilansowana dieta jest źródłem tiaminy.

W ciąży oraz w okresie karmienia piersią, w okresie infekcji z wysoką gorączką, przy znacznym wysiłku fizycznym, u osób prowadzących stresujący tryb życia, u osób starszych zapotrzebowanie na witaminę B1 wzrasta.

Za niedobór witaminy  w organizmie odpowiada:

• Częsta biegunka;
• Stosowanie niektórych leków powodujących zwiększenie wydalania z organizmu tiaminy;
• Niedożywienie;
• Jedzenie pokarmów z tiaminazą (enzymów niszczących witaminę B1);
• Nadużywanie alkoholu.

Choroba Beri-Beri – jak wykonuje się badanie?

Chorobę dzieli się na dwa typy:

• Typ mokry związany z układem sercowo-naczyniowym;
• Typ suchy związany z układem sercowo-naczyniowym.

Do objawów tej choroby zalicza się:

• Oczopląs;
• Kołatanie serca;
• Uczucie duszności;
• Porażenie nerwów  (zaburzenia czucia, osłabienie);
• Męczliwość,
• Ból;
• Stopniowy zanik mięśni, głównie kończyn dolnych;
• Mrowienie w okolicy dłoni i stóp;
• Nudności;
• Wymioty;
• Biegunka;
• Opuchlizna i obrzęki;
• Zaburzenia pamięci i koncentracji;
• Brak apetytu.

Wielu pacjentów ma takie objawy, jak zmęczenie, niskie ciśnienie, drżenie mięśni, przyspieszone bicie serca. One również mogą świadczyć o postępującym niedoborze witaminy B1 (w tak łagodnej postaci bardzo ciężko to z tym powiązać). Warto wykonać oznaczenie poziomu tiaminy.

Choroba Beri-Beri – jak wygląda leczenie?

Niedobór tiaminy leczony jest poprzez jej odpowiednią suplementację. Witaminy nie można przedawkować (jej wchłanianie jest ograniczone, a jej nadmiar usuwany jest wraz z moczem).

Przedawkowanie możliwe jest przy podawaniu jej w zastrzykach dożylnie.

Uregulowanie poziomu witaminy nie oznacza przerwania terapii. Warto pomyśleć o odpowiedniej diecie (bogatej w produkty z dużą ilością zawartości tej witaminy).

Bogatym źródłem tiaminy są:

• Jajka;
• Ryby – makrela, łosoś;
• Brązowy ryż;
• Kasza jęczmienna, manna, gryczana;
• Mięso wieprzowe;
• Produkty zbożowe (pieczywo pszenne, pieczywo pełnoziarniste, makarony, otręby zbożowe, płatki owsiane);
• Orzechy pistacjowe, arachidowe;
• Nasiona słonecznika;
• Suche nasiona roślin strączkowych.

Mniejsze ilości witaminy B1 znaleźć można w warzywach i owocach (nie można zapominać o ich obecności w codziennej diecie), dlatego warto sięgnąć po:

• Por;
• Kapustę;
• Brukselkę;
• Zielony groszek;
• Banany;
• Awokado;
• Buraki;
• Arbuz;
• Maliny;
• Porzeczki;
• Mandarynki;
• Szpinak;
• Kalafior.

Normy dawkowania witaminy B1 wynoszą:

• Mężczyźni – 1,3 mg;
• Kobiety – 1,1 mg;
• Kobiety w ciąży – 1,4 mg;
• Kobiety karmiące – 1,5 mg;
• Dla dzieci od pierwszego do trzeciego roku życia -0,5 mg; od czwartego. do szóstego roku życia – 0,6 mg; od siódmego do dziewiątego roku życia – 0,9 mg,
• Dziewczęta od dziesiątego do dwunastego roku życia  – 1 mg; od trzynastego do osiemnastego roku życia – 1,1 mg,
• Chłopcy od dziesiątego do dwunastego roku życia – 1 mg; od trzynastego do osiemnastego roku życia – 1,2 mg.