Choroba Leśniowskiego-Crohna – objawy nieswoistego zapalenia jelit. Jak leczyć schorzenie?

Choroba Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn Disease, skrót: CD) jest nieswoistym zapaleniem jelit. Cechą charakterystyczną dla tej choroby jest obecność ogniskowych lub odcinkowych zmian zapalnych na obszarze układu pokarmowego. Zmiany mogą zając odcinek od jamy ustnej, aż do odbytu. Leczenie choroby jest trudne i długotrwałe.

Choroba Crohna zajmuje najczęściej końcowy odcinek jelita krętego, jelito cienkie i jelito grube. Zmiany w innych odcinkach występują bardzo rzadko. Schorzenie ma postać przewlekłą. Całkowite wyleczenie tej choroby nie jest możliwe. Dzięki odpowiedniej farmakoterapii chory może pozostać w fazie remisji przez dłuższy czas.

Co wiadomo o chorobie Leśniowskiego-Crohna?

Po raz pierwszy choroba została opisana w 1769 roku przez Giovanniego Battistę Morgagniego. Jej opis był krótki i mało szczegółowy. W 1904 roku opis ten poprawił polski chirurg Antoni Leśniowski, a nieco później gastroenterolog Burrill Bernard Crohn. To od nazwisk tych dwóch specjalistów powzięto nazwę końcową nazwę choroby. Wcześniej nosiła ona miano odcinkowego zapalenia jelit.

W Polsce z tą chorobą boryka się ponad 5 tysięcy osób. Chorują głównie ludzie młodzi między 20-40 rokiem życia. Zapalenie jelit często komplikuje im życie. Choroba jest nieuleczalna i ma charakter przewlekły. Przy takich schorzeniach jak choroba Leśniowskiego-Crohna objawy są dużym dyskomfortem dla pacjenta.

Przyczyny zachorowania na nieswoiste zapalenie jelit.

Etiologia choroby Crohna nie została do końca poznana. Za czynniki ryzyka sprzyjające zapaleniu jelit uważa się uwarunkowania genetyczne i nagłe spadki odporności. Zachorować można poprzez długotrwałe przyjmowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Ryzyko zachorowania wzrasta u palaczy papierosów i kobiet stosujących tabletki antykoncepcyjne.

Objawy choroby Leśniowskiego-Crohna

Objawy Leśniowskiego-Crohna są uzależnione od miejsca, w którym toczy się stan zapalny. Ich nasilenie zależy od stopnia zaostrzenia choroby.

Przy takich chorobach jak Leśniowski-Crohn objawy początkowo przypominają zapalenie wyrostka robaczkowego. Bóle brzucha są zlokalizowane w lewej części jamy brzusznej i mają kolkowy charakter. Ból jest tępy i mocno nasilony. Towarzyszy temu gorączka połączona z biegunką. Chorzy tracą na wadze w krótkim okresie. Jest to związane z zespołem złego wchłaniania.

Inne objawy nieswoistego zapalenia jelit:

• wzdęcia
• niedrożność jelit
• szczeliny odbytu
• ropnie okołoodbytowe
• ogólne osłabienie

W zapaleniu jelit tj. choroba Leśniowskiego-Crohna u dzieci objawy są podobne jak u dorosłych. U młodszych pacjentów może też dojść do zahamowania wzrostu.

W chorobie Leśniowskiego-Crohna objawy są także podzielone ze względu na lokalizację zmian:

• stan zapalny w końcowym odcinku jelita krętego skutkuje biegunką i bólem brzucha o dużym nasileniu. Charakterystyczną cechą jest anemia u pacjenta i awitaminoza. Brzuch jest wzdęty nawet przed posiłkiem;
• przy zmianach zapalnych w jelicie grubym chory ma nieustającą biegunkę. Towarzyszą temu zaburzenie gospodarki elektrolitowej;
• jeśli stany zapalne obejmują okolice odbytu, chory może się uskarżać na ropnie okołoodbytowe, szczeliny w odbycie, owrzodzenia.

W chorobie Crohna-Leśniowskiego objawy tj. niedrożność jelit są wskazaniem do hospitalizacji. Jest to zagrożenie dla życia i zdrowia pacjenta.

Diagnostyka i leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna

Najważniejsza jest diagnostyka endoskopowa jelita z pobraniem wycinków do badania histopatologicznego. Do diagnostyki zapalenia jelit wykorzystuje się badania obrazowe tj. USG albo tomografię komputerową z użyciem kontrastu. Pacjent ma pobieraną krew na obecność przeciwciał ANCA i ASCA. Podstawowym badaniem jest też oznaczenie poziomu białka C-reaktywnego (CRP). W niektórych przypadkach choremu zaleca się badanie poziomu elektrolitów i witaminy B12.

Leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna polega na podawaniu choremu aminosalicylanów (sulfasalazyna, mesalazyna). W terapii wykorzystuje się także glikokortykosteroidy, jednak tylko do momentu, aż choroba wejdzie w okres remisji. Zażywanie sterydów powinno być krótkotrwałe, ponieważ mają dużo działań niepożądanych.

Obecnie pacjenci mają możliwość zastosowania leków immunomodulujących, których zadaniem jest powstrzymanie stanu zapalnego. Do terapii włącza się też leki biologiczne, głównie u osób opornych na leczenie standardowe. Nowoczesne leki powstrzymują rozwój choroby. Dzięki nim zmniejsza się liczba zabiegów chirurgicznych.