Czy możliwe jest złamanie prącia? Kiedy może dojść do urazu penisa?

Złamanie prącia dla wielu osób wydaje się niemożliwe, ponieważ – analizując jego budowę – nie ma w nim kości. To rzadka, choć jak najbardziej prawdopodobna kontuzja penisa. Dane medyczne wskazują, że uraz stanowi ok. 1% wszystkich przypadków uszkodzeń. Dowiedz się, kiedy może dojść do złamania prącia, jak przebiega jego leczenie i czy konieczna jest operacja. 

Na czym polega złamanie penisa?

Złamanie penisa to uraz powstający podczas wzwodu prącia. Polega na pęknięciu błony białawej pokrywającej ciała jamiste, które podczas wzwodu wypełniają się krwią. Mężczyźni mogą doświadczyć urazu np. podczas stosunku seksualnego czy intensywnej masturbacji.

Jak można złamać prącie?

Do złamania penisa najczęściej dochodzi w trakcie stosunku seksualnego. Zwiększone ryzyko może wystąpić podczas gwałtownej zmiany pozycji seksualnej. Zdarza się wówczas, że penis wyślizguje się z pochwy i pod niefortunnym kątem uderza o spojenie łonowe partnerki. 

Potencjalnie urazowe mogą być pozycje, w których to kobieta jest stroną dominującą i decyduje o głębokości penetracji oraz szybkości ruchów. Należą do nich m.in. pozycja na jeźdźca oraz pozycje, w jakich mężczyzna na stojąco trzyma partnerkę na rękach. 

Złamanie prącia może wystąpić także w wyniku intensywnej masturbacji lub mocnego uderzenia. Najczęściej do takich urazów dochodzi u osób, które w przeszłości przechodziły operacje urologiczne lub zmagają się z wadami wrodzonymi albo nabytymi prącia, np. chorobą Peyroniego. 

Objawy złamania penisa

Złamaniu prącia w większości przypadków towarzyszy charakterystyczny trzask oraz silny ból. W tych okolicznościach penis natychmiast traci wzwód. W wyniku urazu dochodzi do rozerwania tkanek miękkich znajdujących się pod skórą. Członek z powodu podskórnego krwawienia jest obrzęknięty i zmienia barwę na sinofioletową. Krwiak może rozprzestrzenić się w okolicę moszny, pachwin i pośladków. 

Złamanie prącia to uraz zamknięty, dlatego krew z reguły nie wydostaje się na zewnątrz. Jednak w ok. 20-30% urazom tego typu towarzyszy uszkodzenie cewki moczowej, wówczas może pojawić się krew lub krwiomocz. Charakterystycznym objawem, po którym można z dużą dozą prawdopodobieństwa rozpoznać złamanie, jest wygięcie penisa w przeciwnym kierunku do krwiaka – wówczas kształtem porównuje się go do saksofonu.

Jak rozpoznać złamanie penisa?

Kiedy dojdzie do załamania penisa, należy natychmiast zgłosić się do urologa lub udać się do szpitala na ostry dyżur. Lekarz w pierwszej kolejności przeprowadzi badanie fizykalne. Dla potwierdzenia rozległości uszkodzeń zaleci także ultrasonografię (USG). Pierwsza pomoc w złamaniu członka obejmuje przede wszystkim podanie środków przeciwbólowych, hemostatycznych oraz uspokajających, a następnie zabezpieczenie prącia za pomocą chłodzącego opatrunku i opaski uciskowej.

Leczenie złamania prącia

Leczenie złamania prącia wymaga zabiegu operacyjnego w trybie pilnym. Procedura przeprowadzana jest w znieczuleniu miejscowym. Operacja polega na usunięciu krwiaka pourazowego, zszyciu przerwanej błony białawej, a następnie założeniu szwów na ciało jamiste. 

Jeśli doszło do przerwania cewki moczowej, konieczna jest jej rekonstrukcja. Po zabiegu zakładany jest cewnik. Rekonwalescencja po zabiegu trwa kilka dni. Po całkowitym wygojeniu się rany konieczna jest konsultacja urologiczna w celu kontroli, czy nie doszło do zniekształcenia członka oraz wykrycia ewentualnych problemów ze wzwodem.

Nieleczone złamanie członka lub zbyt późne podjęcie działań może skutkować jego trwałym skrzywieniem, zwężeniem cewki moczowej oraz problemami z uzyskaniem i utrzymaniem wzwodu. Natychmiastowa interwencja lekarska zapewnia duże szanse na całkowity powrót do zdrowia i aktywności seksualnej sprzed urazu.

Bibliografia:

1. Bortnowski L., Ząbkowski T., Syryło T. i in. Złamanie prącia z całkowitym rozerwaniem cewki moczowej – opis przypadku, Pediatria Medycyna Rodzinna 2009, 5, 1, 66-68. 
2. Garcha P. S., Bhandari P. S., Fracture of Penis, Medical Journal Armed Forces India 1998, 54(2): 157-158.
   
3. Thurtle D., Biers S., Sut M., Urologia na dyżurze, A.A. Antoniewicz, Warszawa 2018.