Dysortografia – na czym polega i jak ją rozpoznać?

Dysortografia to zaburzenie objawiające się trudnościami w pisaniu. Dziecko ma problemy z poprawnym zapisem słów – chodzi przede wszystkim o zasady ortograficzne oraz wyrazy, które inaczej się wymawia, a inaczej się pisze. Dysortografia może łączyć się z dysgrafią lub dysleksją.

Problemy z pisownią pojawiają się w momencie, kiedy dziecko uczy się czytać i pisać. Doświadczony nauczyciel błyskawicznie rozpozna, czy dziecko cierpi na dysortografię. Choć zaburzenie to wymaga wiele pracy ze strony dziecka i rodziców, na szczęście z reguły wysiłek przynosi dobre efekty.

Dysortografia – objawy

Najważniejszym objawem dysortografii u dziecka jest nagminne popełnianie błędów ortograficznych. Dziecko robi je pomimo tego, że doskonale zna zasady ortografii. Oprócz błędów ortograficznych dzieci robią błędy przy pisowni słów, które inaczej się wymawia. Trudność sprawia im również zapis podobnych liter, na przykład b-p, d-b, a-o czy l-ł. Co bardzo ważne, dzieci z dysortografią mogą rozwijać się prawidłowo oraz osiągać wiele sukcesów w szkole, a nauka nie sprawia im problemu i właśnie tylko z pisownią ma największe trudności. Bardzo ważne jest, aby rozpoznać zaburzenie jak najszybciej, najlepiej już na etapie nauki pisania – właśnie wtedy pojawiają się pierwszy objawy dysortografii u dziecka. Dzięki temu możliwe będzie wczesne rozpoczęcie terapii, a tym samym uzyskanie bardzo dobrych efektów.

Dysortografia to zaburzenie, które często występuje razem z dysleksją lub dysgrafią. Jeśli oprócz trudności w poprawnym zapisie słów litery wyglądają na bardzo niekształtne, dziecko ma trudności z pisaniem w linii, a wyrazy są bardzo nieczytelne, może to być dysgrafia. Dysleksja to z kolei problem z nauką czytania – często towarzyszy dysortografii i dysgrafii. Dysleksja a dysortografia to dwa różne zaburzenia, jednak bardzo często występują wspólnie.

Dysortografia – przyczyny

Lekarze nie zgadzają się co do tego, jakie są przyczyny dysortografii. Umiejętność czytania i pisania wymaga prawidłowo działających narządów wzroku i słuchu, a także umiejętności motorycznych małych, czyli sprawnego posługiwania się palcami i dłońmi. Jedną z przyczyn zaburzenia może być nabyte lub wrodzone uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. Czynniki, które mogą wywołać dysortografię u dziecka to m.in. choroby matki podczas ciąży, komplikacje porodowe czy uwarunkowania genetyczne. Jedną z przyczyn może być również dziedziczenie dysortografii. Jeśli u rodziców wystąpił ten problem, istnieje prawdopodobieństwo, że pojawi się również u dzieci.

Dysortografia – ćwiczenia dla dzieci

Po zdiagnozowanie dysortografii niezbędne jest jak najszybsze rozpoczęcie terapii. Powinna ona odbywać się pod okiem psychologa lub pedagoga, który przygotuje najlepsze ćwiczenia dla dysortografików. Wiele zależy tutaj od podejścia rodziców. Nie należy denerwować się na dziecko i karać go za brak efektów w nauce pisania – może to spowodować dodatkowy, silny stres, który uniemożliwi dziecku efektywną naukę. O wiele lepszym podejściem jest nauka poprzez zabawę – piosenki, wierszyki czy odpowiednie rysunki pomogą dziecku utrwalić podstawowe zasady pisowni, dzięki czemu będzie ono popełniało mniej błędów. Jeśli narząd dziecka jest rozwinięty prawidłowo, można podejrzewać, że przepisywanie słów pozwoli na utrwalenie ich pisowni – dziecko nauczy się, jak wygląda dane słowo i dzięki temu zapamięta, jak należy je zapisywać. Wszelkiego typu zagadki i łamigłówki pozwolą dziecku zapamiętać słowa, które sprawiają mu największą trudność. Choć leczenie dysortografii to mozolna praca, odpowiedni wysiłek z pewnością pozwoli dziecku na poprawę umiejętności pisania.

Warto również czytać z dzieckiem – dobrym pomysłem jest czytanie na zmianę. Dzięki temu dziecko będzie śledziło tekst wzrokiem i uczyło się pisowni wyrazów, a jednocześnie doskonale wpłynie to na jego wyobraźnię. Ćwiczenia oraz metody leczenia dysortografii są różne i należy dostosować je do konkretnego dziecka. Jeśli maluch męczy się podczas przepisywania słów, warto wprowadzić nieco urozmaicenia, na przykład śpiewając z nim piosenki. Rodzice powinni pamiętać, że dziecko i nauczyciel nie poradzą sobie sami z zaburzeniem – zaangażowanie jest tutaj kluczowe, aby stworzyć dziecku komfort nauki i na bieżąco monitorować jej efekty.