Czym jest hipomania? Jakie są jej objawy i metody leczenia?

Hipomania to zaburzenie nastroju, które objawia się przede wszystkim stanem euforii i podwyższonym poziomem energii. Uznaje się, że hipomania może niestety zaburzać codzienne funkcjonowanie. Dowiedz się więcej na temat objawów i metod leczenia hipomanii.  

U kogo i w jaki sposób diagnozuje się hipomanię? 

Dotychczas nie udało się ustalić jednoznacznie, jakie są przyczyny hipomanii. Zwykle teorie koncentrują się na zaburzeniu wydzielania neuroprzekaźników. W innych przypadkach badacze uznają, że hipomania rozwija się po antydepresantach, a więc jest swoistym przeciwieństwem zaburzeń depresyjnych. Do najważniejszych symptomów hipomanii można zakwalifikować: 

• euforię, podwyższony nastrój; 
• rozpierającą energię; 
• tworzenie planów, rozmyślanie, natłok myśli; 
• słowotok, rozpraszanie się, zaburzenia koncentracji uwagi; 
• osłabioną zdolność rozumienia niebezpiecznych sytuacji, na przykład przypadkowe kontakty seksualne, nagłe zakupy; 
• nadaktywność psychoruchową.  

Osoba z hipomanią ma zwykle znacznie podwyższony nastrój, doskonały humor, dużo się uśmiecha, przejawia różnego rodzaju aktywność, jednak możliwe jest także pojawienie się wybuchów złości lub gniewu albo drażliwość i podejmowanie ryzyka. Niestety u niektórych osób nie ma żadnych blokad, czego konsekwencją są przygodne kontakty seksualne, zaciąganie kredytów czy też pożyczanie innym pieniędzy bez szans na ich odzyskanie.  

Mania a hipomania – jakie są różnice?

Mania i hipomania to terminy dosyć zbliżone do siebie, jednak występują między nimi różnice. Po pierwsze, zdiagnozowanie hipomanii jest możliwe już po 4 dniach od wystąpienia pierwszych symptomów, natomiast w przypadku manii jest to 7 dni. Dodatkowo hipomania nie zaburza w tak dużym stopniu codziennego funkcjonowania i nie powoduje utrudnień w kontaktach społecznych oraz życiu zawodowym. Bardzo trudno jednak postawić kreskę oddzielającą manię od hipomanii, ponieważ są to pokrewne zjawiska.  

Postępowanie terapeutyczne w hipomanii 

Pierwszym etapem w procesie leczenia jest zdiagnozowanie hipomanii. Zwykle najlepszym rozwiązaniem będzie tutaj wywiad z pacjentem oraz jego rodziną, a także przeprowadzenie badania psychiatrycznego. Szczególne znaczenie ma sprawdzenie, czy epizody hipomanii pojawiały się po epizodach depresyjnych, ponieważ w takim wypadku diagnozą może być choroba afektywna-dwubiegunowa.  

W wielu przypadkach mówi się jednak po prostu o samej hipomanii, spowodowanej przez czynniki związane z neuroprzekaźnictwem w mózgu lub trudne wydarzenia życiowe. W trakcie leczenia łączona jest farmakoterapia (leki normalizujące nastrój, zmniejszające nadmierne pobudzenie) oraz psychoterapia (spotkania ze specjalistą i rozmowy). Czasami przydatna jest także zmiana środowiska, a więc na przykład wyjazd, rezygnacja z pracy lub dokonanie innych modyfikacji w swoim życiu.  

Bibliografia: 

1. Angst J., Ajdacic-Gross V., Rössler W., Classification of mood disorders, Psychiatria polska 2015, nr 49: 663-671. 
2. Łojko D., Rybakowski J., Dudek D., Pawłowski T., Siwek M., Kiejna A., Hypomania Check List (HCL-32): kwestionariusz objawów hipomanii: charakterystyka i zastosowanie, Psychiatria Polska 2010, nr 44. 
3. Rybakowski J.,  Koncepcja spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej, Psychiatria 2008, nr 5: 75-82.