Łuszczyca stawowa: objawy i badania. Jak wygląda leczenie?

Łuszczyca stawowa to bardzo skomplikowana choroba. Powoduje zmiany na skórze i w obrębie stawów, a niekiedy i w innych częściach ciała. Atakuje kobiety i mężczyzn, a czasami również i dzieci. Objawy łuszczycy stawowej widoczne są przede wszystkim na skórze, ale obejmują również stawy.

Łuszczyca stawowa to skrócona nazwa od łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS). Jest to choroba, której przyczyn – jak dotąd – nie znaleziono. Pojawia się ona najczęściej pomiędzy 20. a 50. rokiem życia. Zdarza się jednak, że muszą zmagać się z nią także dzieci i nastolatki: choroba dopada je zwykle wówczas pomiędzy 9. a 12. rokiem życia. Mogą zachorować na nią zarówno kobiety, jak i mężczyźni, przy czym to właśnie panowie muszą częściej zmagać się z zajęciem stawów kręgosłupa.

Objawy łuszczycy stawowej

Jeśli chodzi o łuszczycę stawową, objawy można podzielić ją na dwie grupy: skórne i stawowe.

Objawy skórne:

• wykwity ze srebrzystą łuską na skórze,
• grudki i krostki,
• stany zapalne na dużym obszarze skóry,
• zmiana wyglądu paznokci,
• miejscowe krwawienie.

Objawy stawowe:

• bóle stawów,
• obrzęk i zaczerwienienie stawów,
• sztywność stawów,
• ból kilku różnych stawów w tym samym czasie,
• zmniejszona sprawność ruchowa,
• „kiełbaskowate” palce,
• deformacja postawy.

Początkowe objawy łuszczycy stawowej mogą przybierać formę wysokiej gorączki. Zdarza się, że ŁZS towarzyszy także dna moczanowa.

Leczenie łuszczycy stawowej

W leczeniu łuszczycy stawowej dużą rolę odgrywa szybka i prawidłowa diagnoza, która może zahamować rozwój choroby. W przypadku podejrzenia ŁZS warto odbyć konsultację dermatologiczną i reumatologiczną.

Łuszczyca stawowa jest chorobą przewlekłą. Stosuje się głównie leczenie objawowe, które może złagodzić ból oraz stany zapalne. Chorzy przyjmują leki niesteroidowe oraz takie, które hamują rozwój choroby, spowalniają destrukcję stawów. Dzięki mogą utrzymać także sprawność ruchową.

W stadium bardziej zaawansowanym leczenie łuszczycy stawowej polega na zastosowaniu leków immunosupresyjnych. Wywierają one wpływ na działanie układu odpornościowego. W niektórych przypadkach lekarz może zlecić także zabieg chirurgiczny. W niektórych przypadkach ważne jest ograniczenie aktywności ruchowej, ponieważ może zapobiec to usztywnianiu stawów. Należy pamiętać, że jeśli pacjent traci zdolność do pracy w wyniku łuszczycy stawowej, renta przysługuje mu zgodnie z danymi przedstawionymi przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS).

Badania łuszczycy stawowej

Badania przy podejrzeniu łuszczycy stawowej opierają się na testach laboratoryjnych. Lekarze mogą zlecić test na odczyn Biernackiego (OB) i białko ostrej fazy (CRP) – podwyższone wartości oznaczają stany zapalne. Wskazywać na nie może także niedokrwistość, dlatego, żeby je potwierdzić lub wykluczyć, zalecane jest wykonanie morfologii z rozmazem. Należy jednak pamiętać, że u części chorych na ŁZS OB i CRP wcale nie muszą być podwyższone.

W diagnostyce łuszczycy stawowej zdarza się, że lekarze zlecają wykonanie badania na czynnik reumatoidalny (który przy ŁZS w ogóle nie występuje, w odróżnieniu od zapalenia stawów) oraz na ludzki antygen leukocytarny, czyli HLA B27 (który występuje m.in. przy ŁZS). Specjaliści często wykonują również zdjęcia radiologiczne chorych stawów. W niektórych przypadkach przeprowadzane są badania obrazowe kręgosłupa oraz stawów krzyżowo-biodrowych. Aby sprawdzić, czy stany zapalne nie występują w okolicy różnych stawów, przeprowadza się również badanie ultrasonograficzne (USG).

W niektórych przypadkach lekarze sprawdzają u pacjentów poziom: kwasu moczowego, glukozy, hemoglobiny glikolizowanej, lipidogram – chorzy na łuszczycę stawową mogą zmagać się równocześnie z zespołem metabolicznym.

Łuszczyca stawowa – dieta

Dieta przy łuszczycy stawowej powinna przeciwdziałać zbytniemu obciążeniu stawów. Osoby chore na ŁZS muszą chronić się przed wystąpieniem otyłości i nadwagi. Dlatego wskazane jest przestrzeganie przez nie określonej diety. Należy więc:

• oprzeć ją na węglowodanach (chleb razowy, kasze, brązowy ryż),
• pić przynajmniej 1,5 l wody dziennie,
• uwzględniać w diecie przetwory mleczne (jogurty, kefiry, maślanki),
• ograniczyć ilość soli w posiłkach,
• jeść dużo warzyw i owoców,
• jeść dużo ryb (minimum 3 razy w tygodniu),
• ograniczyć ilość czerwonego mięsa.

Istotne jest również to, aby dostarczać organizmowi odpowiednią ilość witaminy D i wapnia, które mogą zapobiegać osteoporozie oraz ogólnemu osłabieniu kości.