Odcinek 3: Jak chorować i nie zwariować. O aktywności fizycznej, czyli nadzieja rodzi się w mięśniach

Myśląc o aktywności fizycznej, często skupiamy się na tym, jakie daje nam korzyści „dla ciała”. Tymczasem warto pamiętać o tym, że ruch wpływa – i to bardzo mocno – na nasze samopoczucie. Przede wszystkim z tego powodu nie warto rezygnować z aktywności ruchowych także wtedy, gdy choruje się przewlekle. Jaki ruch jest właściwy dla danej osoby? Czy istnieją choroby, które uniemożliwiają aktywność? I co nauka mówi o psychologicznych dobrodziejstwach ruchu? Na te i inne pytania w kolejnym odcinku podcastu „Jak chorować i nie zwariować” odpowiadają Ania Charko i jej gościni – Alicja Baska, lekarka zajmująca się medycyną stylu życia.

Choroba kojarzy nam się z ograniczeniem funkcji naszego organizmu i z oszczędzającym trybem życia.

– Wydaje się, że jeżeli jestem chory/chora to powinnam robić jak najmniej, żeby moje ciało miało siłę z tą chorobą sobie radzić. Natomiast okazuje się, że absolutnie tak nie jest. I że aktywność fizyczna jest ogniwem terapeutycznym właściwie w większości jednostek chorobowych – przekonuje Alicja Baska.

Na czym polega terapeutyczna moc aktywności fizycznej? Ruch sprawia, że nawet mimo choroby dłużej zachowujemy sprawność w codziennych czynnościach, ale wpływa też na to, jak czujemy się psychicznie.

– Aktywność fizyczna dość szybko jest w stanie wpłynąć na samopoczucie, chociażby poprzez produkcję endorfin czy syntezę serotoniny. Bardzo rzadko zdarza się taka sytuacja, żebyśmy po skończonym treningu żałowali, że się go w ogóle podjęliśmy – mówi Alicja Baska.

Na pewno, jak zauważają Ania Charko i Alicja Baska, nie warto, aby aktywność fizyczna stała się naszym kolejnym „muszę”. Muszę wziąć leki, muszę zrobić badania i jeszcze „muszę” iść pobiegać. Warto dźwięczące w głowie „muszę” zamienić na „chcę”.

Dla kogo jest podcast „Jak chorować i nie zwariować”, opowiada jego twórczyni, Ania Charko:

„Nie wiem, czy masz astmę, SM, raka, chorobę rzadką, chorobę serca, IBS, łuszczycę, cukrzycę czy hashimoto, czy coś jeszcze innego – umówmy się, masz dość skomplikowane życie wewnętrzne. Bo choroba komplikuje. Może ze stresu nie możesz spać, może wstydzisz się pokazać na basenie, może nie wiesz, jak powiedzieć o swojej chorobie chłopakowi, może ból odbiera ci radość życia, a może jesteś tak zmęczona, że chcesz rzucić pracę, może stoisz przed dylematem: mieć dzieci czy zrezygnować, a może jesteś przerażona, że wkrótce umrzesz. Te wszystkie stany i dużo więcej może wprowadzić w twoje życie choroba.

Mam nadzieję, że obojętnie, w jakim miejscu swojej drogi w chorobie jesteś, gdzieś tli się u Ciebie nadzieja, że ‘można z tym żyć’, oraz pewność, że jesteś czymś więcej niż swoją chorobą, że na chorobie Twoje życie się nie kończy, w niej się nie zawiera. Tę Twoją nadzieję i tę pewność będę chciała wzmacniać i pielęgnować w kolejnych odcinkach podcastu.”